Voor Menne Vellinga is het Homomonument een ‘roze draad’ in zijn leven. Hij was al betrokken bij de oprichting en is nu ceremoniemeester bij de jaarlijkse Dodenherdenking.

Vanuit de Politieke Partij Radicalen zat ik in het bestuur van Stichting Homomonument in aanloop naar de oprichting. Ook was ik nauw betrokken bij het evenement rond de ingebruikname in 1987 en daarna ben ik zelfs nog een aantal jaren voorzitter geweest.

Nu, dertig jaar later, vaar ik als gids en schipper met een rondvaartboot en ligt het Homomonument op de route. Aan toeristen uit de hele wereld geef ik uitleg over de betekenis van het monument en de oorsprong van de roze driehoeken.

En eens per jaar ben ik hier ceremoniemeester van de Dodenherdenking op 4 mei. Dan worden alle slachtoffers binnen de LHBTI-gemeenschap herdacht die wereldwijd zijn omgekomen door onderdrukking en vervolging. In die rol roep ik de groepen af die hier kransen komen leggen.

Ik ga al een tijdje mee en ik merk dat we voorzichtiger zijn geworden. Tijdens de Gay Games in 1998 liep iedereen hier hand in hand, dat was heel gewoon. Maar vanaf toen zijn mensen toch meer om zich heen gaan kijken. Het klinkt misschien raar, maar ik denk dat we betere tijden hebben gehad.